Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να πληθαίνουν στον ελληνικό κινηματογράφο οι προγραμματικά λοξές φόρμες και αφηγήσεις γύρω από τη σεξουαλική ταυτότητα, εγκαινιάζοντας, μάλιστα, έναν διάλογο, με διεθνή ανταπόκριση, στο πλαίσιο της queer κινηματογραφικής κοινότητας και, κατ' επέκταση, της ακαδημαϊκής θεωρίας. Αν η queer θεωρία ξεκινά εκεί που τερματίζει η γκέι και λεσβιακή ιστορία, ασκώντας, μάλιστα, έντονη κριτική στα αποτελέσματα της ιστοριογραφικής και κοινωνιολογικής προσέγγισης, τότε, όπως υποστηρίζεται σε βιβλιογραφικές αναφορές (ειδικά στο έργο των Judith Butler και Eve Kosovsky-Sedwick), η queer θεωρία, κατά πρώτον, τείνει να συγκεντρώνει όσα σχετίζονται με την κριτική έρευνα για τη σημασία και τη δυναμική των αναπαραστάσεων της σεξουαλικότητας, ειδικά των "μη φυσιολογικών" εκφάνσεών της· κατά δεύτερον, ασκεί κριτικό έλεγχο στην εμπειρική μέθοδο η οποία ισχυρίζεται πως γνωρίζει τη γκέι εμπειρία και υποκειμενικότητα του παρελθόντος και, τρίτον, στέκεται κριτικά απέναντι στην τάση να αντιμετωπίζονται οι κατηγορίες της ταυτότητας του παρελθόντος ως σταθερές και μοναδικές.